Dat gevoel van walging grijpt je aan als je de witte wijnfles op het aanrecht ziet, de pizzadoos in de prullenbak, de ijskartons ingeslagen in de recycling. Dan is er de emotionele misselijkheid van het kijken naar jezelf in de spiegel en vragen waarom het weer gebeurde.
Dan is er de voortdurende aanhoudende pijn van het vergelijken van jezelf met je vrienden en collega's ... de manier waarop ze in hun kleding passen, de aandacht die ze krijgen, de stabiele relaties.
Jij hebt de beslissing genomen! Of je nu jarig bent, een jubileum of zelfs een goede oudejaarsdag, je hebt besloten dat het nu tijd is. De eerste paar dagen voel je je super gemotiveerd. Het is geweldig. Je bent twee pond kwijtgeraakt en dingen kijken beslist omhoog. Je denkt bij jezelf:
"Misschien is het nu anders.” Je blijft jezelf beperken, je honger afwijzen, jezelf vetarme, caloriearme maaltijden geven die verpakt zijn in karton of wikkels - veel verpakking - terwijl je je dagelijkse calorieën meetelt. Dan sta je in 60 minuten op de loopband om nog een dag af te sluiten met de absolutistische-moet-het-krijgen-volmaakte dieetwagon. Proost op goede voornemens! "Ik kan het volhouden", zeg je tegen jezelf. En misschien wel. Gedurende een week of twee is het relatief soepel zeilen. Hard werken, maar motiverend. Je voelt je goed en je verliest waarschijnlijk nog een paar kilo. "Het werkt", denk je! Maar dan gebeurt er iets. Een ongeplande zakenreis ... of u verkouden bent ... of er is een reeks sociale verplichtingen waar u niet op van plan was ... of een avondje uit met vrienden die een beetje teveel spiralen maken om te drinken, wat u naar de lokale pizza-joint om één uur in de ochtend en ... nou ... je weet hoe dat afloopt. De lijst met triggers is eindeloos. Maar de conclusie is altijd hetzelfde. Je buigt af van je dieet en de volgende dag word je hopeloos wakker.
Commentaires